"ΕΙΔΑ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΟΤΙ ΟΛΗ ΜΑΣ Η ΖΩΗ, ΕΡΓΑ, ΛΟΓΙΑ, ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΑ, ΚΑΙ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΛΟΓΟ"

π.Ιάκωβος Τσαλίκης

Όταν είχε κοιμηθεί ο Γέροντας μου, ο πατήρ Νικόδημος, είπα στην προσευχή μου, που να πήγε άραγε η ψυχή του;

Τότε είδα, όχι σε όνειρο, αλλά πνευματικό τω τρόπω, ότι με φώναξε ο Γέροντας μου να του πάω τα κλειδιά της Μονής γιατί ήρθε ο Μέγας Αρχιερέας !

Πήγα λοιπόν έξω από την πόρτα του κελιού, που είναι πάνω από την είσοδο της μονής, κι όταν έφτασα κοντά, ακούω ομιλίες, ερώτηση, απάντηση.
Μέσα γινόταν ανάκριση, εξέταση.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο και τι να δω!!!

Ο Γέροντας μου στεκόταν όρθιος, ξεσκούφωτος με το κεφάλι κατεβασμένο και τα χέρια σταυρωμένα με πολύ φόβο και ευλάβεια.

Απέναντι του ήταν ο Μέγας Αρχιερέας καθήμενος επί θρόνου. Ο θρόνος ήταν μετέωρος ένα μέτρο πάνω από το δάπεδο. Το πρόσωπο του έλαμπε. Χρυσό, σαν καθαρό κερί, δεν μπορώ να το περιγράψω παιδί μου.

Στα γόνατα του ήταν ανοιχτό ένα βιβλίο και μέσα ήταν γραμμένη η ζωή του Γέροντά μου. Ρωτούσε ο Μέγας Αρχιερέας και απαντούσε ο Γέροντας μου.

Μόλις μπήκα μέσα σταμάτησε η ανάκριση, πήγα στον Γέροντα μου, του έβαλα μετάνοια και του έδωσα τα κλειδιά της Μονής.

«Γέροντα, έφερα και τα κλειδιά της Λειψανοθήκης μην τυχόν θελήσει ο Αρχιερέας να προσκυνήσει τα Αγια Λείψανα», του είπα. Ο γέροντάς μου, τα πήρε.
Ήθελα να βάλω μετάνοια και στο Μέγα Αρχιερέα, αλλά δεν μου είπε τίποτε ο Γέροντας μου κι επειδή ήμουν υποτακτικός, δεν μπορούσα να κάνω κάτι χωρίς ευλογία.
Έτσι βάζοντας μετάνοια στον Γέροντα μου και υποκλινόμενος από μακριά στον Μέγα Αρχιερέα, βαδίζοντας προς τα πίσω, χωρίς να γυρίσω την πλάτη μου, βγήκα από το δωμάτιο.
Αμέσως μόλις βγήκα άρχισε πάλι η ανάκριση...

Είδα, παιδί μου, ότι όλη μας η ζωή, έργα, λόγια, σκέψεις είναι γραμμένα, καί θα δώσουμε για όλα λόγο.
Όσο για τον Γέροντά μου πληροφορήθηκα ότι η ψυχή του πήγε πολύ καλά."

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Από το βιβλίο: "ΛΟΓΟΙ ΑΘΩΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

 ( Πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Ἀναγνωστόπουλου )

Ὅταν ἤμουν ἐφημέριος στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο Εὐόσμου Θεσσαλονίκης, μοῦ εἶχαν διηγηθῆ μία φοβερή ὀπτασία ἑνός εὐλαβεστάτου Ἱερέως, τήν ὁποία ἀξιώθηκε νά δῆ ἐν ἐκστάσει ψυχῆς, στό δωμάτιό του, ἐνῶ διάβαζε μέ πολλή κατάνυξι τίς Εὐχές τῆς Θείας Μεταλήψεως, διότι σέ λίγο θά πήγαινε στόν Ναό του, γιά νά  λειτουργήση.

     Ξαφνικά βλέπει τόν ἑαυτό του νά βρίσκεται μέσα στήν Ἐκκλησία καί μάλιστα ἱερουργοῦντα. Κατά τόν Καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων «εἶδε» μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς του μιά ὑπέρλαμπτρη στήλη οὐρανίου φωτός νά καλύπτη τά Τίμια ἁγιασθέντα Δῶρα καί ταυτόχρονα ἕνα Βρέφος, ἑνός περίπου ἔτους, νά ἐμφανίζεται ξαπλωμένο μπροστά ἀπό αὐτά μέ τόση ἐκθαμβωτική ἀκτινοβολία, πού ξεπερνοῦσε κι αὐτή τή λάμψι τοῦ ἡλίου. Τόν δέ ἑαυτό του τόν «εἶδε» νά λαμπροφορῆται ἀπό τίς θεϊκές ἀκτῖνες τοῦ Θείου Βρέφους.

    

 Καί ἦλθε ἡ φοβερή στιγμή τῆς Θείας Κοινωνίας. Καί τότε -ὧ, τοῦ παραδόξου θαύματος!- ὁ ἱερεύς ἀσπάσθηκε τό Θεῖον Βρέφος κι Ἐκεῖνο τόν Ἱερέα. Εὐθύς ἀμέσως τοῦ ἐφάνη…μήπως τρελλάθηκε; μήπως πλανήθηκε;…Ὄχι! Τοῦ ἐφάνη ὅτι ἔτρωγε τό Θεῖον Βρέφος, ἀλλά καί τό Βρέφος Ἰησοῦς Χριστός κατέτρωγε τόν Ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἐχριστοφορεῖτο καί ἐθεώνετο λαμπροφόρως, ἐνῶ παρέμειναν καί οἱ δύο τελείως ἀκέραιοι!...

     Ξαφνικά ἀκούει τήν γλυκύτατη φωνή τοῦ Θείου Βρέφους νά λέγη: «Τοῦτο ἐστί τό Σῶμα μου…καί τοῦτο ἐστί τό Αἷμα μου…εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν»! Καί εὐθύς ἀμέσως ἐν μέσῳ οὐρανίων ἀκαταλύπτων ψαλμωδιῶν ἀπό μυριάδες ἀγγελικές φωνές ὁ Δεσπότης Χριστός καί Θεός καί Σωτῆρας τοῦ κόσμου, ἀγκαλιάζει τόν Ἱερέα καί ἀναλαμβάνεται μαζί του εἰς τούς οὐρανούς…

     Ἀνήρχοντο ἀκολουθούμενοι ἀπό τίς χιλιάδες ψυχές «ζώντων τε καί κεκοιμημένων» πού μνημονεύθησαν κατά καιρούς στήν Ἱερά Πρόθεσι ἀπό τόν ἐν λόγῳ ἁγιασμένο παππούλη.

     Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ὁ εὐλαβέστατος Ἱερεύς «ἐλθών εἰς ἑαυτόν» καί μή ἀντέχοντας τήν θεία εὐφροσύνη τῆς ἀκαταλήπτου θεωρίας, ἔπεσε κάτω σχεδόν λιπόθυμος. Καί ἀπό ὅ,τι εἶπαν, φαίνεται ὅτι ἀδιαθέτησε γιά μέρες πολλές…

     Τό τί ἔγινε μετά δέν ἔμαθα. Οἰκτείρω ὅμως τόν ἑαυτό μου, πού ἀδιαφόρησα νά μάθω περισσότερα γιά τόν εὐλογημένο ἐκεῖνον Ἱερέα. Νά ψάξω νά τόν βρῶ, γιά νά πάρω τήν εὐχή του

                                    Γιά τή συκοφαντία

Του αγίου Μαξίμου

Όταν δουν οι δαίμονες ότι καταφρονούμε τα πράγματα του κόσμου, με σκοπό να αγαπήσουμε την αρετή και το Χριστό, τότε ξεσηκώνουν εναντίον μας συκοφαντίες, για να μισήσουμε τους συκοφάντες, μην υποφέροντας τη λύπη.

Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη του είτε στη διαγωγή του συκοφαντείται κάποιος. Και κανείς δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος και απαθής μπροστά στη συκοφαντία, παρά μόνο εκείνος ο οποίος στρέφει το βλέμμα του στο Θεό, όπως η Σωσάννα (Δαν. Σωσ.: 35, 60, 62).

Μόνο Εκείνος μπορεί να μας λυτρώσει από τις δύσκολες περιστάσεις, όπως έκανε και στην περίπτωση της Σωσάννας, και να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα.

Όσο εσύ προσεύχεσαι με την -ψυχή σου-  για χάρη εκείνου πού σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί (για την αθωότητά σου) όσους σκανδαλίστηκαν (λόγω της συκοφαντίας)