NA ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ Ο ΔΙΩΓΜΟΣ

«Εις το καταξιωθήναι υμάς της βασιλείας του Θεού».

 

.

     Να γιατί είναι αναγκαίος ο διωγμός. Για να καταξιωθούμε της βασιλείας του Θεού. Κάνουν κακό στους χριστιανούς οι άθεοι και οι αντίχριστοι. Όχι όμως διότι είναι δυνατοί, αλλά διότι ο Θεός το επιτρέπει, για να εξευτελισθούν οι δήθεν δυνατοί από τους αδυνάτους και να καταξιωθούν οι αδύνατοι της βασιλείας του Θεού. Μπορούσε ο Θεός να στείλη αστροπελέκια και να τους κάψη όλους, και δε θα μπορούσαν να κάνουν κακό· αλλά ήταν αναγκαίοι οι χριστιανοί να περάσουν απ” αυτή την οδό. Διότι μία είναι η οδός η άγουσα εις τους ουρανούς, ένα όνομα έχει· είναι η οδός των θλίψεων. «Δια πολλών θλίψεων δει υμάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού»(Πραξ. 14-22). Αυτή την οδό εβάδισε ο Χριστός, την οδό του Γολγοθά. Αυτήν πρέπει να βαδίσουν και οι χριστιανοί. Και απόδειξις ότι είναι ένας πιστός χριστιανός είναι όταν έχει θλίψεις. Όταν ζή καλά και δεν έχη θλίψεις, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά

«Καθως θελετε ινα ποιωσιν υμιν οι ανθρωποι, και υμεις ποιειτε αυτοις ομοιως» (Λουκ. 6,31)

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ὅλοι ἐ­σεῖς ἀγαπᾶτε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ δὲν περιμέ­νετε νὰ ᾿ρθῇ ἡ Κυριακὴ γιὰ νὰ τὸ ἀκούσετε στὸ ναό – μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ τὸ διαβά­ζετε τακτικά, καθημερινῶς· καὶ ὄχι μόνο τὸ δια­βάζετε, ἀλλὰ καὶ προσπαθεῖτε καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς οἰκογένειες νὰ τὸ ἐφαρμόζετε. Ἔ­τσι θὰ εἶστε εὐτυχισμένοι, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28).
Ὑπάρχουν ὅμως κάποιοι ἄλλοι πού, ἅμα τοὺς πῇς, Διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο, κάνουν ἕνα μορφασμὸ εἰρωνείας καὶ λένε· Οὔφ, καημένε τώρα! τὸ Εὐαγγέλιο ἦταν… «τῷ καιρῷ ἐκεί­νῳ»· πά­λιωσε πλέον, τώρα νέες ἰδέες ἐπικρα­τοῦν… Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐτούς;
Ταλαίπωροι ἄνθρωποι! Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶνε ὅπως τ᾿ ἄλλα βιβλία ποὺ παλιώνουν. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε πάντοτε νέο· καὶ χθὲς καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ εἰς αἰῶνας αἰώνων (πρβλ. Ἑβρ. 13,8)· εἶνε αἰώνιο. Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν παλιώνει, ὅ­πως δὲν παλιώνει ὁ ἥλιος, ποὺ χιλιάδες τώρα χρόνια ἐξαποστέλλει φῶς παντοῦ. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἕνας ἥλιος πνευματικὸς ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο. Τὸ διαβάζουν οἱ λευκοί, οἱ μαῦροι, οἱ ἐρυθρόδερμοι, οἱ κίτρινοι, λαοὶ φυλὲς καὶ γλῶσσες, ἄνθρωποι ὅλων τῶν τάξεων, καὶ ὁ­μολογοῦν, ὅτι βιβλίο ἀνώτερο, ὑψηλότερο, ἁ­γιώτερο, σοφώτερο ἀπὸ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει.
Ἀπόδειξις εἶνε τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγγελίου. Τί μᾶς λέει· «Καθὼς θέλετε ἵνα ποι­ῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐ­τοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31). Δώδεκα λέξεις εἶνε, ἀλ­λὰ μέσα σ᾽ αὐτὲς περικλείονται τὰ πάντα.

* * *

Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος μᾶς ὑποδεικνύει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ ζή­σουμε ἁρμονικὰ μέσα στὴν κοινωνία· μᾶς δίνει ἕνα χρυσὸ κανόνα ποὺ πρέπει νὰ τηρήσουμε. Ὅ,τι δυσκολίες καὶ κοινωνικὰ προβλήματα ὑ­πάρχουν στὴν συμβίωσί μας, ὅλα, καὶ τὰ δυσ­­κολώτερα ἀκόμα, λύνονται μὲ τὸν κανόνα αὐ­τόν. Καὶ γιὰ νὰ δοῦμε ὅτι ὁ κανόνας αὐτὸς δὲν ἦταν μόνο γιὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ ἔ­χει ἰσχὺ σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ μέχρι σήμερα, ἀνα­φέρω μερικὰ συγκεκριμένα παραδείγματα.
Μᾶς λέει ἐδῶ ὁ Κύριος· Προτοῦ νὰ κάνῃς κάτι, νὰ ρωτᾷς τὸν ἑαυτό σου. Ποιόν ἑαυτό· ὄ­χι τὸν διεφθαρμένο ἀλλὰ τὸν ἀναγεννημένο. Διότι ὁ καθένας μας ἔχει ἀκόμα μέσα του καὶ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸν πρῶ­το Ἀδὰμ ποὺ δου­λεύει στὰ πάθη, καὶ τὸ νέο ποὺ γεννήθη­κε μὲ τὸ βάπτισμα· φέρει δηλαδὴ ἐντός του ἕ­να θηρίο καὶ ἕναν ἄγγελο. Τὸν ἄγγελο λοιπὸν νὰ ρωτή­σῃς, δηλαδὴ τὴ συνείδησί σου. Προτοῦ νὰ κά­νῃς κάτι, νὰ λές· Αὐτὸ ποὺ σκέπτομαι νὰ κάνω στὸν ἄλλο, θέλω νὰ τὸ κάνῃ ἐκεῖνος σ᾽ ἐμένα;
Πιὸ συγκεκριμένα. Θέλεις ὁ ἄλλος νὰ πάῃ στὸ χωράφι σου καὶ νὰ σοῦ κάνῃ ζημιὰ στὰ δέντρα; Σ᾿ ἕνα χωριὸ στὰ σύνορα, πῆγε κάποιος τὴ νύχτα κ᾽ ἔκοψε μὲ πριόνι ὅλες τὶς ἐ­λιὲς τοῦ ἄλλου· καὶ ὅταν τὸ πρωὶ ἐκεῖνος εἶδε τὸ χωράφι του χωρὶς ἐλιές, ἔκλαιγε ὁ δυστυχής. Θέλεις ὁ ἄλλος νὰ μετακινήσῃ – ν᾿ ἀλλά­ξῃ τὰ ὅρια τοῦ χωραφιοῦ σου; Θέλεις ὁ ἄλ­λος νὰ βάλῃ φωτιὰ στὸ σπίτι σου καὶ νὰ τὸ κά­ψῃ; Θέλεις ὁ ἄλλος νὰ ἐργάζεσαι ἐσὺ καὶ νὰ μὴ σοῦ δίνῃ τὸ μισθό σου; Θέλεις νὰ σὲ κλέ­ψῃ, νὰ σὲ ἀδικήσῃ; Ὄχι ὄχι, θ᾽ ἀπαντήσῃς· δὲ θέλω νὰ μὲ ἐκμεταλλεύωνται, νὰ μὲ ἀπατοῦν, νὰ πει­ράζουν τὰ πράγματά μου. Ἔ λοιπόν· ὅπως ἐσὺ δὲν θέλεις ὁ ἄλλος νὰ πειράξῃ τὴν περιουσία σου, ἔτσι κ᾽ ἐσὺ πρέπει νὰ σεβαστῇς τὴ δική του περιουσία. «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν περιουσία ὑπάρχει κάτι ἄλλο ἀνώτερο, καὶ αὐτὸ εἶνε ἡ ζωή. Ὅλοι οἱ ἐ­πιστήμονες νὰ μαζευτοῦν, ἕνα μυρμηγκάκι δὲν φτειάχνουν. Καὶ ἂν κάθε ζωὴ εἶνε κάτι πολύ­τιμο, πό­σῳ μᾶλλον ἡ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου! Λοι­πὸν σὲ ρωτῶ· Θέλεις ὁ ἄλλος νὰ πά­ρῃ ἕνα μαχαίρι καὶ νὰ σοῦ κόψῃ τὴ μύτη ἢ τ᾿ αὐτιά; θέ­λεις νὰ σοῦ ξερριζώσῃ τὰ δόντια, νὰ σοῦ κλαδέψῃ τὰ πόδια, νὰ σὲ ἀκρωτηριάσῃ, νὰ σ᾽ ἀ­φήσῃ ἀνάπηρο; Θέλεις νὰ πάρῃ πιστόλι νὰ σὲ σκοτώσῃ; Θέλεις νὰ ῥί­ξῃ στὸ φαγητό σου φαρμάκι; νὰ νοθεύ­σῃ τὰ τρόφιμα ποὺ ἀγοράζεις; νὰ ἀλλοιώσῃ τὰ φάρμακα ποὺ παίρνεις; Ὄχι, δὲν τὰ θέλεις αὐ­τά. Ὅπως λοι­πὸν ἐσὺ θέλεις ὁ ἄλλος νὰ σέβε­ται τὴ ζωή σου, ἔτσι κ᾽ ἐσὺ νὰ σεβαστῇς τὴ δική του ζωή. «Κα­θὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
 Ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες παραπάνω κι ἀπ᾽ τὴ ζωὴ κι ἀπ᾽ τὴν περιουσία καὶ τὰ πλούτη ἔχουμε τὴν τιμή. «Ἡ τιμὴ τιμὴ δὲν ἔχει». Θέλεις λοι­πὸν ὁ ἄλ­λος νὰ σὲ διαβάλῃ, νὰ σὲ συκοφαντήσῃ, νὰ σὲ πάῃ στὸ δικαστήριο καὶ μὲ ψευδορκίες νὰ σὲ ῥίξῃ στὴ φυλακή; Θέλεις ὁ ἄλλος νὰ προσ­βάλῃ τὴν οἰκογένειά σου; Θέλεις, ὅταν ἐσὺ λείπῃς, αὐτὸς νὰ τρυπώσῃ νύχτα στὸ σπίτι σου σὰν φίδι καὶ ν᾽ ἀτιμάσῃ τὴ γυναῖκα ἢ τὸ κορίτσι σου; Ὄχι ὄχι! ἀκούγεται ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων. Ὅ­πως λοιπὸν ἐσὺ ἔχεις τὴν ἀξίωσι ὁ ἄλλος νὰ σέβεται τὴν οἰκογενειακή σου τιμή, ἔτσι κ᾽ ἐσὺ ἔχεις ὑποχρέωσι νὰ σέβεσαι τὴν τιμὴ τὴ δική του. «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄν­θρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
Ἡ θεία αὐτὴ ἐντολή, ὁ χρυσὸς κανόνας, ἔ­χει δύο ὄψεις. Ἡ μία εἶ­νε αὐτὴ ποὺ εἴπαμε, ἡ ἀρ­νη­τική. Ἡ ἄλλη ὄψις εἶνε ἡ θετική· θέλεις ὁ ἄλ­λος, ὄχι μόνο νὰ μὴ σοῦ κάνῃ κακό, ἀλλὰ καὶ νὰ σοῦ κάνῃ καλό. Πεινᾷς; θέλεις νὰ σοῦ δώσῃ ψωμί. Διψᾷς; θέλεις νὰ σοῦ δώσῃ ἕνα ποτήρι νερό. Εἶσαι ἄρ­ρωστος; θέλεις νὰ σὲ ἐ­πισκεφθῇ. Ἀδικεῖσαι; θέλεις νὰ σὲ ὑποστηρί­ξῃ. Εἶσαι ὀρφα­νὸς ἢ χήρα; θέλεις νὰ σὲ προστα­τεύσῃ. Ἔχεις δικα­στή­ριο; θέλεις νὰ σὲ ὑπερα­σπίσῃ καὶ νὰ σὲ ἀ­θῳ­­ώσῃ. Πέθανε ὁ πατέρας ἢ ἡ μητέρα σου; θέλεις νὰ σὲ παρηγορήσῃ. Ἔ λοιπόν, αὐτὰ ποὺ θέλεις νὰ σοῦ κάνουν οἱ ἄλ­λοι, νὰ τὰ κάνῃς κ᾽ ἐσὺ σ᾽ αὐτούς. «Καθὼς θέλε­τε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποι­εῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Αὐτὰ ἰσχύουν πάντοτε.

* * *

Γεννᾶται τώρα, ἀγαπητοί μου, τὸ ἐρώτημα· ἐφαρ­μόζει σήμερα ὁ κόσμος τὰ χρυσᾶ αὐτὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ; Ὄχι δυστυχῶς. Οἱ ἄνθρωποι ἔ­χουν γίνει φίλαυτοι, ἰδιοτελεῖς, συμφερον­τολό­γοι· κέντρο τῆς ζωῆς ἔχουν τὸν ἑαυτό τους, τὰ παιδιά τους, τὴν οἰκογένειά τους· τίποτα πιὸ πέρα δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει. Κάθεστε καὶ τρῶτε τὸ μεσημέρι· ἐρωτῶ, πόσοι ἀ­πὸ σᾶς σκέπτεσθε ὅτι κάπου στὴ γειτονιὰ ὑ­πάρχει ἕ­νας πεινασμένος ποὺ κάτι περιμένει; Πέντε πιάτα φαγητὸ ἔχεις; κάν᾽ τα ἕξι, νὰ σ᾽ εὐ­λογή­σῃ ὁ Θεός. Ἀφήνεις τὰ ἀχάριστα παιδιά σου καὶ τρῶνε χωρὶς σταυρὸ καὶ προσευχή. Κ᾽ ἔρ­χεται ὁ χειμώνας μὲ τὰ κρύα, τὰ χιόνια, τοὺς πά­γους, κ᾽ ἐσὺ ἔχεις στὸ σπίτι σου σεν­τού­κια γε­μᾶτα ροῦχα, διπλᾶ καὶ τριπλᾶ σκεπά­σματα καὶ βελέντζες. Γιά σκέψου ὅτι κάπου ἀλλοῦ κάποιοι τουρτουρίζουν. Εἶσαι Χριστιανός, πιστεύεις στὸ Χριστό; ὅλα γιὰ τὸν ἑαυτό σου τὰ θέλεις; Ὁ Χριστὸς ἦρθε ν᾽ ἀνατρέψῃ αὐτὴ τὴν πυραμίδα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ σατανᾶς λέει· Ὅ­λα γιὰ τὸν ἑαυ­τό σου, τίποτα γιὰ τὸν ἄλλο. Ὁ Χριστὸς λέει· Ὅλα γιὰ τὸν ἄλλο, τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτό σου.
  Εἶπεν ὁ Κύριος· «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄν­θρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».

 ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Eυτυχης όποιος διαβαζει το Eυαγγελιο και το εφηρμοζει

π. Αυγουστίνου Καντιώτου

  Αγαπητά μου παιδιά,

θα αποδείξετε εσείς στις μέρες μας ότι ο Xριστός ζει, δεν απέθανε. O Xριστός ζει και μένει εις τους αιώνας των αιώνων. Γι᾽αυτό ένας άθεος, είπε· «Tώρα με τους παπάδες ξεμπερδέψαμε, αλλά με τους αγίους πως ξεπερδεύουμε»;
Kαι ένας άγιος να μείνει επί της γης, που να καίει μέσα του η φωτιά του ουρανού μπορεί να αλλάξει τον κόσμον όλο.
«Γίνετε, λοιπόν άγιοι, λέγει ο Κύριος, ότι εγώ Άγιος ειμί».
Nα γίνετε άγιοι. Tο θέλημα του Θεού είναι ο αγιασμός ημών. Kαι θα αγιασθείτε δια των αγίων μυστηρίων και δια του προσωπικού σας αγώνα.
Nα διαβάζετε το Eυαγγέλιο και να το εφαρμόζετε.
Στο Mεσολόγγι πήγε ο Bύρων. Έχετε ακούσει για τον Bύρωνα; Ήτο πατριώτης μεγάλος, ήτο Άγγλος, ήτο πλούσιος, πλουσιότατος, αλλά είχε άσχημο και διεφθαρμένο βίο, με πλήθος από ερωμένες. Hταν δε ποιητής θαυμάσιος και όταν άκουσε ότι οι Eλληνες επαναστάτησαν συνεκλονίσθη. Yπάρχει άλλος μεγαλύτερος σκοπός στη ζωή του ανθρώπου; Άφησε όλες τις ερωμένες του, άφησε όλες τις διασκεδάσεις του, άφησε όλα τα πλούτη του και όλη την ευμάρια που είχε και ήρθε στο Mεσολόγγι και απέθανε αγωνιζόμενος υπέρ της ελευθερίας της Ελλάδος.

Όταν πέθανε βρέθηκε ένα μικρό χαρτάκι στο παλτό του που έγραφε στα Aγγλικά· «Eυτυχής όποιος διάβασε το Eυαγγέλιο και το εφήρμοσε, αλλά όποιος το διάβασε και δεν το εφήρμοσε προτιμότερο να μην εγεννάτο».

Mπροστά σ᾽ αυτούς στερούμε τεράστια όλοι μας. Θεωρητικώς ε­ίμαστε προηγμένοι. Eχουμε το φαίνεσθαι», αλλά δεν έχουμε το «είναι». Μέσα στα έγκατα της καρδιάς μας πρέπει να έχουμε το «είναι».
Προσπαθείστε, αγωνισθείτε και ο Θεός θα σας ευλογήσει για να γίνετε ζωντανά μέλη της Εκκλησίας.

φύλακας Άγγελος απαθανατίστηκε στη φωτογραφία

 Στιγμές ανάπαυσης στον προαύλιο χώρο της Μονής, μετά του πατρός Βασιλείου Καραγιώργου και του Ηγουμένου, πατήρ Αθανάσιου Σύρου.

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΙΕΡΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ «ΘΕΕ ΜΟΥ, ΠΑΡΕ ΜΕ!»

Θεέ μου, Πάρε με!

Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε!

Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού. Το ακόλουθο όμως περιστατικό, το βεβαιώνει ξεκάθαρα. Το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα.

Είπε: «Εγώ, αφ’ ότου έγινα ιερέας, με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο). Πότε με τον έναν τρόπο, πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα, που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: «Θεέ μου, πάρε με!». Και τελικά, με πήρε!»...

Όσοι τον άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι να τον κοιτούν, σκεπτόμενοι πόση ενοχή έχουν όσοι κατηγορούν, ιδίως τους ιερωμένους... Πόση αμαρτία συσσωρεύουν στην ψυχή τους, ιδίως όταν σπρώχνουν σε απελπισία τις ψυχές που κατηγορούν! Λες και τους εξουσιοδότησε ο Θεός να κρίνουν τον κόσμο...

Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας:
«Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: «Δε γίνεται τίποτα με τον παππούλη πάρτε τον στο νεκροτομείο!».

Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ’ αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει κι να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν. Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής:
- Πού τον πας αυτόν; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του…! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε:
- Αυτό δεν είναι αλήθεια! Τα χρήματα που είχε ήταν του Μοναστηριού και τα διαχειριζόταν.

Τελικά φθάσαμε σ’ ένα μέρος που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο που έκανε ο Άγγελός μου με την Υπεραγία Θεοτόκο. Άκουσα μάλιστα και τη γλυκύτατη, αλλά κάπως αυστηρή φωνή Της.

Ο Άγγελός μου έλεγε:
- Υπεραγία Θεοτόκε, να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού Σου;

Εκείνη απάντησε:
- Όχι! Γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία.
- Τι αμαρτία, Δέσποινά μου; Ο παππούλης ήταν καλός (άρχισε να με υπερασπίζει, ενώ ένιωθα τα δάκρυά του να πέφτουν ζεστά πάνω στον τράχηλό μου!), έχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχές να σωθούν...
- Αυτό είναι αλήθεια, απάντησε η Θεοτόκος. Αλλά, δεν έκανε υπομονή στον αγώνα που είχε, κι έλεγε στον Υιό μου πάρε με και πάρε με. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου.

Καθώς γυρίζαμε με τον άγιο Άγγελο, είδα τον Παράδεισο και την Κόλαση. Αυτά που γράφουν τα βιβλία του Θεού, είναι αλήθεια! Τα είδα με τα μάτια μου!…

Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο, με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Έκανα οκτώ ώρες για να κινήσω τις πρώτες κλειδώσεις των δαχτύλων των χεριών μου! Απ’ το παίξιμο των βλεφάρων μου αντιλήφτηκε τη νεκρανάσταση μου πρώτη η αδελφή μου, κι αναστατώθηκε όλο το νοσοκομείο.

Σιγά-σιγά συνήλθα κι από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού. Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!»

Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ’ τη συγκίνηση…

Πηγή

Δυο προφητικά οράματα του ρώσου μοναχού Αντωνίου

***Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κατά τη Θεία Λειτουργία, είδα το πρώτο όραμά μου.

Βλέπω ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, να κυλάει προς τα εμπρός, σαν να σύρεται από κάποια αόρατη δύναμη. Καθώς βρίσκονται σε αυτή τη συνεχή κίνηση, μερικοί γλεντούν, μερικοί μοιχεύουν, άλλοι συνωμοτούν εναντίον συνανθρώπων τους. Και όλα αυτά ενώ βρίσκονται σε κίνηση προς τα εμπρός.

Οι άνθρωποι είναι όλοι πολύ διαφορετικοί: υπάρχουν λαϊκοί, κληρικοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί - οποιοιδήποτε. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων σπρώχνει βίαια απλώς και μόνο για να ανοίξει δρόμο προς τα εμπρός, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τους άλλους, ενώ ένα ελάχιστο μέρος προχωράει με ηρεμία.

Μια άβυσσος, που προκαλεί δέος, απλώνεται μπροστά που οδηγεί στην Κόλαση. Η πλειοψηφία του κόσμου μόλις τη φτάνει, βυθίζεται κάτω. Επί πλέον, όχι μόνο οι πλούσιοι, αλλά και οι άνθρωποι που στερούνται πόρους εκσφενδονίζονται κάτω στην Κόλαση. Γιατί μοιράζονται ένα κοινό είδωλο - τις επιθυμίες του κόσμου (τούτου). Υπάρχουν και άλλοι που δεν ορμούν προς τα κάτω αλλά κατεβαίνουν αργά, για να ανυψωθούν από ορισμένα φωτισμένα άτομα που τους βοηθάνε. Ενώ άλλοι διασχίζουν ήρεμα ή ακόμα καλύτερα, πετάνε πάνω από την άβυσσο, χωρίς τα πόδια τους να αγγίζουν το έδαφος.

Ήταν φοβερό. Δεν ήταν τόσο το βογκητό, σαν ένα τρομερό ουρλιαχτό που ερχόταν από την άβυσσο, σε συνδυασμό με μια απεχθή κακοσμία. Ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή αποκρουστική οσμή. Ήταν μια δυσωδία, με πρόσθετα τα αισθήματα του τρόμου και του αμετάκλητου.

Σ’ εκείνα τα χρόνια της φαινομενικής Ρωσικής ευημερίας ήταν δύσκολο για μένα να αξιολογήσω την προειδοποίηση του οράματος. Σήμερα είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

****Το δεύτερο όραμα ήταν διαφορετικής φύσεως.

Μου δόθηκε, με την χάρη του Θεού, ένα όραμα το οποίο αφορούσε κάτι που οι άνθρωποι μου ζητούσαν. Εάν το πρώτο όραμα μπορούσε να περιγραφεί με περισσότερη ή λιγότερη ακρίβεια, είναι πρακτικά αδύνατο να συμβεί το ίδιο για το δεύτερο. Έτσι θα προσπαθήσω να το αφηγηθώ με κάποιο λογικό ειρμό και όχι ακριβώς όπως μου δόθηκε.

Για να είναι πιο εύκολο για σας, για να καταλάβετε αυτά που ακολουθούν, επιτρέψετε μου να ξεκινήσω λέγοντας κάποια πράγματα για την δημιουργία του Σύμπαντος.

Ο Κύριος δημιούργησε όλα τα έμβια όντα με τη σειρά τους, σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο σύστημα, όπου οι ενέργειες, ακόμη και του παραμικρότερου από αυτά, να έχει αντίκτυπο στη ζωή ολοκλήρου του Σύμπαντος.

Οι δράσεις των αλόγων θηρίων δεν μπορούν να προκαλέσουν βλάβες στο Σύμπαν. Περιορίζονται από τα ένστικτά τους και την αυτο-ρύθμιση των ιδιοτήτων της ίδιας της Φύσης, σαν με φρένα.

Αλλά με τον άνθρωπο, που δημιουργήθηκε από τον Θεό σαν εικόνα και ομοίωσή Του, ισχύει κάτι διαφορετικό. Όχι μόνο οι πράξεις αλλά και οι ίδιες οι σκέψεις του ανθρώπου, επιδρούν στον περιβάλλοντα χώρο, σε όλο το Σύμπαν.

Δεν ήταν ο Κύριος που εξαφάνισε από προσώπου γης τα Σόδομα και τα Γόμορρα, αλλά ο αμαρτωλός άνθρωπος. Αυτό που υποδηλώνω εδώ είναι ότι όλες οι τραγωδίες που είχαν συμβεί στον άνθρωπο και στη Φύση δεν είναι συνέπειες της οργής του Κυρίου, διότι είναι παντελεήμων. Αυτές οι τιμωρίες είναι άμεσο αποτέλεσμα των επιζημίων πράξεων της ίδιας της ανθρωπότητας η οποία παραπλανήθηκε από τα τεχνάσματα των δαιμόνων.

Και τώρα, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο όραμα, αυτού που, αλλοίμονο, μας περιμένει στο όχι τόσο μακρινό μέλλον. Εξάλλου, κάποια πράγματα τα οποία είδα στο όραμά μου έχουν λάβει χώρα στο παρόν.

Λοιπόν αυτό είναι το όραμα το οποίο μου επέτρεψε ο Θεός να δω:

Πρώτα απ’ όλα, όλων των ειδών οι τεχνικές βλάβες. Το υπάρχον σύστημα που δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο είναι, πράγματι, σατανικό, καθώς εναντιώνεται σε όλους τους νόμους του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο θ’ αρχίσει να αποτυγχάνει. Αεροπλάνα θα πέφτουν από τους ουρανούς, πλοία θα βουλιάζουν, πυρηνικοί σταθμοί και χημικά εργοστάσια θα ανατιναχτούν. Όλα αυτά θα λάβουν χώρα με φόντο τρομερών φυσικών καταστροφών που θα χτυπήσουν όλες τις χώρες του κόσμου με πρώτη και καλύτερη την Αμερική. Αυτές θα είναι καταιγίδες ανήκουστης δύναμης, σεισμοί, έντονες ξηρασίες και αληθινοί κατακλυσμοί.

Στην πραγματικότητα, θα είναι δύσκολο να βρεθεί ένα μέρος στη γη που να μην έχει χτυπηθεί από αυτές τις καταστροφές, ένα μέρος που ο άνθρωπος θα βρει ασφαλές καταφύγιο.

Η γαλήνη του ανθρώπου θα είναι μόνο στα χέρια του Θεού, στην πίστη του για την καλή θέληση του Κυρίου, επειδή η μητέρα Γη δεν θα μπορεί να προσφέρει αυτό το καταφύγιο.

Οι πόλεις είναι αυτές που θα χτυπηθούν περισσότερο από την οργισμένη Φύση καθώς θα έχουν κόψει εντελώς τους δεσμούς με αυτήν. Μόνο μια καταστροφή ενός πολυώροφου κορυφαίας τεχνολογίας πύργου απειλεί εκατοντάδες ψυχές με θάψιμο κάτω από τα ερείπια, χωρίς την δυνατότητα για Θεία Κοινωνία και μετάνοια.

Αυτές οι μοντέρνες κατοικίες, κατασκευασμένες σε στοίβες, διαπερνώντας την Γη σαν βέλη κατευθείαν κάτω προς το πυρ της Κολάσεως, θα φέρνουν στους ανθρώπους ένα κακό θάνατο κάτω από τα συντρίμμια.

Εκείνοι που θα επιζήσουν θα ζηλεύουν αυτούς που ευλογήθηκαν με ένα γρήγορο θάνατο, καθώς η μοίρα τους θα είναι τρομερή: ένας αργός μαρτυρικός θάνατος από πείνα και ασφυξία.

Οι πόλεις θα είναι πραγματικά φρικιαστικό θέαμα. Ακόμα και αυτές που θα κατορθώσουν να γλυτώσουν από την καταστροφή, στερημένες από ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, θέρμανση και τροφή, θα μοιάζουν με τεράστιους πέτρινους τάφους, καθώς τόσοι πολλοί άνθρωποι θα πεθαίνουν εκεί...

Συμμορίες ληστών θα περιπλανιούνται στους δρόμους, τα εγκλήματά τους θα παραμένουν ατιμώρητα. Ακόμα και η ημέρα δεν θα φέρνει ειρήνη και ασφάλεια στη πόλη, ενώ την νύχτα οι άνθρωποι θα συγκεντρώνονται σε μεγάλες ομάδες, ψάχνοντας ασφάλεια όλοι μαζί για να επιβιώσουν ως την αυγή. Αλλοίμονο, η ανατολή δεν θα αναγγέλλει μια καινούργια ευτυχισμένη μέρα, αλλά θα σημαίνει την αρχή περισσοτέρων οδυνών στην προσπάθεια επιβίωσης για μια ακόμα ημέρα.

Δεν πρέπει να νομίζετε ότι το χωριό, οι αγροτικές περιοχές θα είναι καλύτερα. Οι αγροί μολυσμένοι από τις τοξικές βροχές και ταλαιπωρημένοι από ξηρασία δεν θα αποδίδουν καθόλου σοδειές. Τεράστιο πλήθος βοοειδών θα πεθάνει, και οι άνθρωποι ανήμποροι να θάψουν όλα τα νεκρά ζώα, θα τα αφήσουν να κείτονται και να σαπίζουν εκεί, δηλητηριάζοντας τον αέρα με μια μπόχα αποσύνθεσης. Οι χωρικοί θα υφίστανται επιδρομές από τους ανθρώπους της πόλης, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να σκοτώσουν ακόμα και για μια φέτα ψωμί! Ναι ακριβώς αυτή η φέτα ψωμιού που σου φαίνεται (τώρα) άνοστη, εκείνες τις μέρες χωρίς σάλτσες και μπαχαρικά, θα προκαλεί τους ανθρώπους να χύσουν αίμα γι’ αυτήν.

Για τους χωρικούς, ακριβώς όπως και για τους κατοίκους της πόλης, η νύχτα θα είναι γεμάτη με τρόμους, καθώς θα φέρνει μαζί της λεηλασίες και ληστείες. Για τους αγρότες θα είναι επιτακτικό να διατηρήσουν τον εξοπλισμό των αγροκτημάτων τους, διότι χωρίς αυτόν δεν θα μπορούν να κάνουν καμμία δουλειά και θα βρουν σίγουρο θάνατο από πείνα. Έτσι και στις πόλεις όχι μόνο η τροφή, η ιδιοκτησία, αλλά και οι ίδιοι άνθρωποι θα είναι κυνηγημένοι.

Ο κανιβαλισμός θα γίνει ένα σύνηθες φαινόμενο.

Όλοι οι νόμοι της ηθικής θα ποδοπατηθούν. Αυτή η ίδια η ύπαρξη της ανθρωπότητας και η ουσία της θα κατευθυνθεί προς την απόρριψη της Πρόνοιας του Κυρίου και της Χάρης του. Ενώ οι Εντολές που δόθηκαν στους ανθρώπους από τον Κύριο δεν είναι τίποτε άλλο από ένας δρόμος προς μια γαλήνια και ευτυχισμένη ζωή με ειρήνη και αρμονία με τον Κύριο. Όλα τα υπόλοιπα που παραβιάζουν τις εντολές, είναι επιζήμια για τον κόσμο και για όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτόν και εξαρτώνται απ’ αυτόν.

Όλα ξεκινούν από μικροπράγματα: έκλυτο ντύσιμο και ήθη, κοινή διαπαιδαγώγηση αγοριών και κοριτσιών και όχι κάτω από την καθοδήγηση της εκκλησίας αλλά ενός λαϊκού ατόμου. Από τέτοια μικροπράγματα είναι που αναφύονται τα μεγαλύτερα κακά.

Πολλές φορές ο Σατανάς προσπάθησε να καταστήσει την ηθική εξαθλίωση παγκόσμια, πανδημική, αλλά πάντα εύρισκε μπροστά του την τρομακτική καταγγελία της Εκκλησίας. Διότι τα πνεύματα του σκότους αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο απ’ όλα: την καταγγελία. Γι’ αυτό όταν το φως της Αλήθειας σβήνει, τότε οι κακές, διαβολικές υποκινήσεις γίνονται πολύ πιο δυνατές.

Ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την συσκότιση (της λογικής) που προκαλεί η υπεραφθονία μιας δωδεκάδας «αναπτυγμένων» χωρών, όπως αποκαλούνται, τις οποίες ο εχθρός της ανθρωπότητας έχει επιλέξει για να γίνουν όργανα στην αποχαύνωση όλου του κόσμου.Το πρωταρχικό όπλο σκανδαλισμού εδώ είναι το σλόγκαν της Ελευθερίας! Τόσο πολύ αίμα έχει χυθεί σε όλες τις επαναστάσεις και πραξικοπήματα, κοινωνικές και ψευδο-θρησκευτικές εκδηλώσεις, πολιτική και με μυστικότητα διαμάχη, - όλα τοποθετημένα στο βωμό του δαίμονα της ελευθερίας! Ναι, αυτός που επαναστάτησε κατά του Θεού, και ρίχθηκε κάτω (από τον Ουρανό), το μαμούνι που προσπάθησε να ιδιοποιηθεί την θέση του Κυρίου - αυτός είναι αναζητητής της «ελευθερίας»! Η ελευθερία του δεν είναι η ικανότητα που δόθηκε στον άνθρωπο από τον Κύριο για να αναζητάει την τελειότητα της ηθικής. Η «ελευθερία» του, είναι ένας ζυγός, μέσω του οποίου ο άνθρωπος στερείται την δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα στο καλό και το κακό, αφήνοντάς του μόνο τη δυνατότητα να βαδίσει κατευθείαν στην κόλαση. Αυτή είναι η ελευθερία που θα βασιλέψει.

Είδα ότι το παγκόσμιο κακό είναι προετοιμασμένο να κάνει τα πάντα για να δυσφημήσει την Αγία Εκκλησία, το άμωμο σώμα του Χριστού! Πρώτα απ’ όλα, θα της εκσφενδονίσουν προσβολές σε όλα τα μέσα ενημέρωσης: εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα χλευαστούν και θα γελοιοποιηθούν, όπως και οι ιεροτελεστίες τους, οι νηστείες και όλος ο Χριστιανικός τρόπος ζωής - όλα όσα αποτελούσαν την βάση της ζωτικότητας του ανθρώπου. Χιλιάδες και χιλιάδες καταστροφείς της Ορθοδοξίας θα διεισδύσουν στην Εκκλησία ανάμεσα στους κληρικούς. Παρόλη την γενική εξωτερική ευσέβεια, το πνεύμα τους θα είναι εχθρικό, αντιχριστιανικό, και οι άνθρωποι θα απομακρυνθούν από τις εκκλησίες όπου αυτοί οι αντιπρόσωποι του κλήρου θα διοικούν. Έτσι οι ανακαινισμένες και οι καινουργιο-κτισμένες εκκλησίες θα είναι άδειες.

Ωστόσο, το φως της αληθινής αγιότητας θα συνεχίσει σποραδικά να αναλάμπει, σε κάποια μέρη. Αυτός που αναζητεί ευρίσκει... Κανένας δεν μπορεί να απαλλαχθεί λέγοντας: «Κύριε έψαξα αλλά δεν βρήκα». Μέσα στο ζόφο της ολοκληρωτικής έλλειψης της Πίστης και της Θεοσέβειας, τα φώτα της Αλήθειας θα τρεμοπαίζουν σε όλη τη Γη.

Επί πλέον ο αληθινός κλήρος θα καταδιωχθεί, θα κυνηγηθεί, και θα του φερθούν υποτιμητικά. Οι μπράβοι του δαίμονα δεν θα σταματήσουν μπροστά στο φόνο, αν ο Κύριος δει ότι είναι έτοιμοι οι ευσεβείς να δεχτούν το φωτοστέφανο του μάρτυρα... Θα υπάρξουν πολλοί τέτοιοι ευσεβείς μάρτυρες εκείνη την εποχή!

Μια από τις ελευθερίες την οποία οι μπράβοι του δαίμονα θα προσπαθήσουν να εδραιώσουν στους ανθρώπους με οποιοδήποτε τίμημα θα είναι η ελευθερία της ηθικής ακολασίας. Αλλοίμονο, οι άνθρωποι την έχουν ήδη δεχτεί και την έχουν κάνει ένα αναμφισβήτητο κομμάτι της σύγχρονης ζωής. Η μοιχεία δεν θα χαρακτηρίζεται έτσι, αλλά θα θεωρείται σεξουαλική ελευθερία.

Η διαφθορά θα επιβάλλεται από την μικρή ηλικία στην μορφή της παιδείας, της σεξουαλικής κουλτούρας και συμπεριφοράς των φύλων. Θα δείχνουν στα παιδιά γυμνά σώματα, την σεξουαλική πράξη - όλα σε μια απόπειρα να πυροδοτήσουν λάγνα πάθη, τα οποία θα αναφέρουν ως φυσιολογικά ένστικτα. Ο τύπος και η τηλεόραση θα πλημμυρίσουν με γυμνά κορμιά και απαίσιες σκηνές πορνείας.

Η γύμνια στο σημερινό ένδυμα θα είναι μόνο η αρχή. Ο τελικός σκοπός θα είναι πολύ πιο τρομερός, η γιορτή της Αστάρτης και του Βάαλ, όπου εκατοντάδες εκατοντάδων ειδωλολατρών θα πορνεύουν, αποχαυνωμένοι με αλκοόλ και ναρκωτικά. Εκεί θα σύρουν την ανθρωπότητα οι υποστηρικτές της σεξουαλικής ελευθερίας - να λατρεύουν τους δαίμονες της πορνείας. Σκλάβος γίνεται ο ηττημένος στον πόλεμο, αλλά οι άνθρωποι θα παρασυρθούν από αυτήν τη σκλαβιά που έρχεται τυλιγμένη σαν δώρο…

Εντούτοις, ακόμα και η κοινή αμαρτία της πορνείας δεν είναι αρκετή για τους δαίμονες: ο σοδομισμός και η παιδεραστία θα δοθούν απλόχερα ως υπέρτατες εκδηλώσεις της ελευθερίας. Η προπαγάνδα αυτών των απαίσιων αμαρτιών θα αποκτήσει απίστευτη δύναμη - ακόμα πιο ισχυρή από την ίδια τη σεξουαλική ακολασία. Περιπτώσεις ομοφυλοφιλικών γάμων θα παίρνουν τέτοια προβολή όσο και η ανακάλυψη των αντιβιοτικών στην εποχή τους.

Η σοδομική αμαρτία θα εξαπλωθεί αισθητά: αρχικά ανάμεσα στους καλλιτέχνες και στους πολιτικούς. Η σοδομική αμαρτία θα γίνει το χαρακτηριστικό σήμα του μέλλοντος. Ήδη τώρα, αυτές οι αχαλίνωτες ακολασίες λαμβάνουν χώρα υπό την μορφή ετήσιων καρναβαλιών των ομοφυλοφίλων στην Αμερική! Όλα αυτά θα αποτελέσουν επίσης κομμάτι της Ρωσικής σκηνής, κάτι όχι λιγότερο από μια άσχημη εκδήλωση.

Όλοι όσοι αντιστέκονται σε αυτές τις δαιμονικές εφορμήσεις θα θεωρηθούν ότι καταπατούν την ελευθερία των άλλων, ως αφάνταστα αμαθείς ή ακόμα και εχθροί του κράτους και των συμφερόντων του, καθώς όλα τα κράτη θα έχουν ως απώτερο σκοπό τους την διαφύλαξη των δαιμονικών ελευθεριών αντί των ηθικών αξιών.

Πράγματι, είναι δαιμονικά, γιατί ακόμα και σήμερα δεν θα συναντήσετε πουθενά ένα Ορθόδοξο άρθρο εκτός και αν είναι έκδοση της Εκκλησίας. Τι ανοησίες λέγονται και γράφονται! Παρόλα αυτά δεν υπάρχει αντιπαράθεση στις απόψεις και τις διαφορετικές θεωρήσεις στη ζωή. Αυτή λοιπόν είναι η ελευθερία: όταν σε κάποιον επιτρέπεται μόνο να ρίξει λάσπη στην ιερότητα και στην αγνότητα! Κάθε τι άλλο είναι απαγορευμένο - ταμπού.

Όλα αυτά ξεκίνησαν με ασήμαντα πράγματα, πριν από πολύ καιρό. Ξεκίνησαν πολύ πριν την επανάσταση (των μπολσεβίκων το 1917), όταν τα ενοριακά σχολεία μεταφέρθηκαν στην κοσμική αρχή. Και έτσι ο άθεος ξεκίνησε να διδάσκει και να εκπαιδεύει το επιτελείο του για την επανάσταση του 1917.

Είχα με την χάρη του Θεού ένα όραμα για το πώς τα νιάτα, κάτω από την ισχυρότατη γοητεία του σατανά, εξαιτίας της πληθώρας των αμαρτιών, και μεθυσμένα από το ποτό και τα ναρκωτικά είναι αβοήθητα, μπροστά στο τελικό κάλεσμα της κόλασης και θα οδηγηθούν σε αυτοκτονία! Θα υπάρξει ένα καταστροφικό ξέσπασμα στον αριθμό των αυτοκτονιών. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε στο τέλος δεν θα εκπλήσσει κανένα πλέον. Θα γίνει ο κανόνας, κάτι σαν δεδομένο...

Ακόμα περισσότερο καθώς ο αριθμός των ανθρώπων που θα χτυπηθούν από τρομερές αρρώστιες, σεξουαλικά μεταδιδόμενες, θα είναι τόσο μεγάλος και οι πόνοι των θυμάτων θα είναι τόσο απαίσιοι, ώστε η κοινωνία τελικά θα δεχτεί την αυτοκτονία σαν μια ανάπαυλα, σαν πράξη ελέους. Οι αρχές θα φτάσουν ακόμα και στο σημείο να εξωθούν τους ανθρώπους να το κάνουν. Τα πάντα θα στοχεύουν στην καταστροφή των ψυχών αυτών που πλανήθηκαν.

Μια ακόμα φριχτή δαιμονική παγίδα θα παρακινεί τους ανθρώπους να αυξήσουν τα κέρδη τους, να επιζητούν πλούτη ως ύψιστο σκοπό της ζωής. Το ίδιο το πάθος της αντιζηλίας (του πλούτου των άλλων) από μόνο του είναι επιζήμιο, όπως όλα τα πράγματα που γίνονται χωρίς μέτρο. Και η υπερβολή οδηγεί στη καταστροφή της φύσης.

Το δεύτερο μέρος αυτής της παγίδας εντοπίζεται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται αυτός ο πλούτος. Τι είναι τα σημερινά χρήματα; Ένα φάντασμα, μια ψευδαίσθηση, όπως όλα τα «θαύματα» του διαβόλου. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων βρίσκεται στις τράπεζες ή σε ομόλογα. Αυτές οι τράπεζες θα πτωχεύσουν και οι άνθρωποι θα γονατίσουν! Αυτό μπορεί να γίνει αστραπιαία. Έχουν ήδη γίνει αναρίθμητες και επιτυχημένες πρόβες αυτού του πράγματος.

Η βιομηχανία θα παραλύσει εξαιτίας φυσικών συμφορών και πολέμων. Επομένως με τι θα μείνει ο άνθρωπος; Με μια μάζα από άχρηστα πράγματα, για την συγκέντρωση των οποίων ξόδεψε χρόνια από την ζωή του. Τώρα βλέπει ότι η αξία τους είναι εντελώς σχετική, ακόμη και σε ένα ασφαλή και ευτυχισμένο κόσμο, και βεβαίως τίποτε δε θα αξίζουν σε ένα κόσμο καταστροφής και αφανισμού.

Τώρα, φανταστείτε ότι ο ηλεκτρισμός και το νερό έχουν κοπεί, δεν υπάρχει θέρμανση… Ο καθένας αμέσως θα έδινε ότι είχε και δεν είχε για ένα πριόνι, ένα τσεκούρι μία σόμπα… όταν κάποιοι ελάχιστοι θα είχαν στην κατοχή τους αυτά τα πράγματα, από τους εκατό ο ένας ή τόσο...

Ξέρω ότι σας έχω φοβίσει υπέρμετρα με τις αφηγήσεις μου. Αλλά πιστέψτε με ότι είναι ακόμα πιο τρομερά να τα βλέπεις! Αυτό που είδα είναι ακόμα πιο άσχημο και απαίσιο από αυτό που θα μπορούσα να σας περιγράψω με λόγια. Ωστόσο, δεν μπορώ να σας τα πω όλα, καθώς δεν πρέπει να σας προκαλέσω κατάθλιψη και να πέσει στο παρόν το ηθικό σας, με τα οράματα μου για το μέλλον.

Αυτό ήταν ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ορθοδόξου κληρικού π. Αλεξάντερ Κρασνώφ

Ποιο θα είναι το τελευταίο όπλο του διαβόλου;

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

 

Ο Χριστόφορος ο Καλύβας, ένας επιστήθιος φίλος μου, σπουδαία φυσιογνωμία, ιστορική φυσιογνωμία, μου έλεγε προ ετών που συζητούσαμε:

«Ρε Αυγουστίνε, δεν κατάλαβες τι θα γίνει;

Ο σατανάς μεταχειρίσθη όλα τα μέσα για να διαλύσει την Εκκλησία. Θα μεταχειριστεί εις τους έσχατους καιρούς και ένα τελευταίο όπλο. Θα ντύσει παπάδες και δεσποτάδες πρόσωπα της εξουσίας του, θα τους φορέσει εγκόλπια και θα τους δώσει πατερίτσες. Και δια μέσου αυτών των αρχιερέων θα διαλύσει την Εκκλησία».

Ο σατανάς θα εμφανισθεί με ράσα, με άμφια, με πατερίτσες και μπαστούνες! 

Πηγή

http://www.augoustinos-kantiotis.gr 

 

ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΚΑΛΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

Ναί, ἔτσι εἶναι στὸν κόσμον αὐτόν! Ὅσοι εἶναι τοῦ καθήκοντος, ὅσοι εἶναι τῆς παρρησίας – τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. 16,33). Τὸ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι· «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β ΄Τιμ. 3,12), τὸ ὁμολογεῖ σήμερα τὸ μαρτύριον τοῦ Χριστοῦ.

Δείξατέ μου, παρακαλῶ! Διαβάστε τοὺς βίους τῶν ἁγίων – δείξατέ μας ἕνα ἅγιον, δείξατέ μου ἕναν ἅγιον ὁ ὁποῖος δὲν πέρασε μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τῆς θλίψεως καὶ τοῦ πόνου. «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Πράξ. 14,22). Ναί, Χριστιανοί μου. Ἂν θές νὰ ζῇς μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, θὰ πᾷς κόντρα μὲ τὸ σπίτι σου, κόντρα μὲ τὴν κοινωνία, κόντρα μὲ ὅλους· μαζί σου [θὰ εἶναι] ὁ Χριστός.

Χίλιες φορὲς φτωχὸς μὲ τὸν Χριστόν, παρὰ ἑκατομμυριούχος μὲ τὸν διάβολο! Χίλιες φορὲς ὑπηρέτρια νὰ σκουπίζῃς τὰ πεζοδρόμια, παρὰ κυρία τοῦ Κολωνακίου μὲ φαυλότητα κι ἀνηθικότητα. Χίλιες φορὲς διάκος, χίλιες φορὲς καλόγερος μὲ Χριστό, παρὰ πατριάρχης ποδοπατῶν τοὺς θείους κ᾽ ἱεροὺς κανόνας! Χίλιες φορὲς ἐξόριστος στὰ μπουντρούμια, παρὰ ἄθλιος ρασοφόρος κηρύττων τὸ ψεύδος.

Εἴθε ὁ Χριστὸς νὰ ἀναστήσῃ μέσ᾽ στὴν Ἐκκλησία μας ἱεράρχας τοῦ ὕψους καὶ τοῦ σθένους καὶ τοῦ μεγαλείου τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, διὰ τῶν εὐχῶν τοῦ ὁποίου εἴθε ὁ Θεὸς νὰ ἐλεήσῃ πάντας ἡμᾶς, ἀμήν.

 +Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Οι ιερείς και οι γονείς(Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος)

-Οἱ γονεῖς μας, ὁ πατέρας μας καί ἡ μητέρα μας, εἶναι ἱερά πρόσωπα γιά μᾶς. Ἔχουν ἀπό τό Θεό μεγάλη χάρη καί εὐλογία. Μά πιό μεγάλη ἀπό αὐτούς χάρη καί εὐλογία ἔχουν οἱ ἱερεῖς μας.

- Ἡ διαφορά ἀνάμεσα στούς ἱερεῖς καί στούς γονεῖς μας εἶναι πολύ μεγάλη. Εἶναι τόσο μεγάλη, ὅσο μεγάλη εἶναι ἡ διαφορά ἀνάμεσα στήν παροῦσα ζωή καί στήν αἰώνια.

- Οἱ γονεῖς, γεννοῦν παιδιά, γιά τήν παροῦσα ζωή· οἱ ἱερεῖς, γιά τήν ἄλλη.

Οἱ γονεῖς, δέν μποροῦν, οὔτε νά σώσουν τά παιδιά τους, οὔτε νά τά προφυλάξουν· οὔτε ἀπό ἀρρώστειες· οὔτε ἀπό τόν θάνατο! - Οἱ ἱερεῖς, μποροῦν. Καί σώζουν. Ψυχές ἄρρωστες. Ἀπό τό χεῖλος τῆς ἀπωλείας! Κάνουν καί σταματάει τό κατρακύλισμα: μέ τά λόγια τους· μέ τίς συμβουλές τους· καί μέ τίς εὐχές τους.

-Οἱ γονεῖς, ἄν τά παιδιά τους πρόσβαλαν κανέναν μεγάλον, δέν μποροῦν νά τά προστατεύσουν! - Οἱ ἱερεῖς, μᾶς βγάζουν ἀσπροπρόσωπους, ἀκόμη καί ἄν ἐναντίον μας ἔχει ὀργισθῆ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Γιατί ὁ Θεός ἔχει δεσμευθῆ νά τούς ἀκούει.

(Περί Ἱερωσύνης, Λόγ. Γ, 6)

«ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ» του Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ

Ήμουν άθεη και έβριζα πολύ και φοβερά τον Θεό. Ζούσα μέσα στην ντροπή και την πορνεία και ήμουν νεκρή στην γη. Όμως ο ελεήμων Θεός δεν άφησε να χαθώ, αλλά με οδήγησε στην μετάνοια.

Στα 1962 αρρώστησα από καρκίνο και ήμουν άρρωστη τρία χρόνια. Δεν έμεινα ξαπλωμένη, παρά εργαζόμουνα κι έκανα θεραπεία σε γιατρούς ελπίζοντας να βρω γιατρειά. Τους τελευταίους έξι μήνες είχα τελείως αδυνατήσει, τόσο που ούτε νερό δεν μπορούσα να πιω. Μόλις το έπινα, αμέσως το έκανα εμετό. Τότε με πήγαν στο νοσοκομείο και επειδή ήμουν πολύ ενεργητική, κάλεσαν έναν καθηγητή από τη Μόσχα και αποφάσισαν να με χειρουργήσουν. Μόλις μου άνοιξαν την κοιλιά αμέσως πέθανα. Η ψυχή μου βγήκε από το σώμα και στέκονταν ανάμεσα σε δυο γιατρούς και εγώ με μεγάλο φόβο και τρόμο εκοίταζα την αρρώστια μου. Ολόκληρο το στομάχι μου και τα έντερά μου ήταν προσβεβλημένα από καρκίνο. Στεκόμουν και εσκεπτόμουν, γιατί είμαστε δύο ; Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει ψυχή. Οι κομμουνιστές, μας φούσκωναν τα μυαλά και μας εδίδασκαν ότι ψυχή και Θεός δεν υπάρχουν, ότι αυτό είναι μόνο επινόησις των παπάδων για να ξεγελάσουν το λαό και να τον κρατούν σε φόβο για κάτι που δεν υπάρχει. Βλέπω τον εαυτό μου που στέκεται και τον βλέπω πάλι επάνω στο χειρουργείο. Μου έβγαλαν έξω όλα τα εντόσθια και αναζητούσαν τον δωδεκαδάκτυλο. Αλλά εκεί υπήρχε μόνο πύον, τα πάντα ήταν κατεστραμμένα και χαλασμένα, τίποτε δεν ήταν υγιές. Οι γιατροί τότε είπαν : «αυτή δεν έχει με τί να ζήσει». Όλα τα έβλεπα με μεγάλο φόβο και τρόμο και πάλι σκεπτόμουν : «Πώς και πού είμαστε δύο ; Στέκομαι και ταυτόχρονα είμαι ξαπλωμένη ;» Οι γιατροί τότε επέστρεψαν τα εντόσθια μου όπως – όπως και είπαν ότι το σώμα μου πρέπει να δοθεί στους νέους ειδικευμένους ιατρούς για διδασκαλία και το μετέφεραν στο ανατομείο και εγώ πήγαινα κοντά τους και όλο και παραξενευόμουν και σκεφτόμουν πώς και από πού είμαστε δύο ; Εκεί με άφησαν ξαπλωμένη, γυμνή, καλυμμένη ως το ύψος του στήθους με ένα σεντόνι. Μετά απ΄ αυτό βλέπω ότι ήλθε ο αδελφός μου και έφερε το μικρό μου γιο. Ήταν έξι χρονών και ονομαζόταν Αντρούσκα (Ανδρέας). Ο γιος μου πλησίασε το σώμα μου και με φίλησε στο κεφάλι. Άρχισε να κλαίει και να λέει : «Μαμά, μαμά, γιατί πέθανες ; Είμαι ακόμη μικρός, πώς θα ζήσω χωρίς εσένα ; Πατέρα δεν έχω και εσύ πέθανες ;»

Εγώ, τότε, τον αγκάλιασα και τον φίλησα, αλλά αυτό δεν το αισθάνθηκε ούτε το είδε, ούτε με πρόσεξε, αλλά εκοίταζε το νεκρό μου σώμα. Έβλεπα επίσης πως έκλαιγε ο αδερφός μου. Μετά απ΄ αυτό, εγώ με μιας βρέθηκα στο σπίτι μου. Ήλθε η πεθερά μου από τον πρώτο μου γάμο, η μητέρα μου και η αδελφή μου. Τον πρώτο μου σύζυγο τον εγκατέλειψα επειδή πίστευε στον Θεό. Τότε άρχισε η διανομή των πραγμάτων μου. Εγώ ζούσα πλούσια και με πολυτέλεια και όλα αυτά τα απέκτησα με αδικία και την πορνεία. Η αδερφή μου άρχισε να αφαιρεί τα πιο ωραία από τα πράγματά μου, ενώ η πεθερά ζητούσε να αφήσει και κάτι στον γιο μου. Η αδελφή μου δεν έδινε τίποτα, αλλά επί πλέον άρχισε να εμπαίζει την πεθερά λέγοντας : «αυτό το παιδί δεν είναι από τον γιο σου και συ δεν είσαι τίποτα». Μετά απ΄ αυτό, αυτές βγήκαν και έκλεισαν το σπίτι. Η αδελφή μου επήρε μαζί της και ένα μεγάλο μπόγο με πράγματα. Ενώ αυτές μάλωναν για τα πράγματά μου, είδα γύρω μας να χορεύουν και να χαίρονται διάβολοι.

Ξαφνικά βρέθηκα στον αέρα και βλέπω σαν να πετώ με αεροπλάνο. Αισθάνομαι ότι κάποιος με συγκρατεί και ότι υψώνομαι όλο και πιο πολύ. Βρέθηκα πάνω από την πόλη Μπάρναουλ. Μετά βλέπω ότι η πόλις χάθηκε. Έγινε σκοτάδι. Μετά απ΄ αυτό άρχισε και πάλι να έρχεται φως και στο τέλος φώτισε τελείως, το φως ήταν πάρα πολύ ισχυρό που δεν μπορούσα να το δω. Με τοποθέτησαν σε μαύρη πλάκα μεγέθους ενάμιση μέτρου.

Έβλεπα δένδρα με πολύ χοντρούς κορμούς και πανέμορφο ποικιλόχρωμο φύλλωμα. Ανάμεσα στα δέντρα υπήρχαν σπίτια και μάλιστα όλα καινούργια, αλλά δεν είδα ποιοι ζούσαν σ΄ αυτά. Στην κοιλάδα αυτή είδα πλούσιο πράσινο χορτάρι και σκέφθηκα : πού βρίσκομαι εγώ τώρα ; Αν βρίσκομαι στη γη, τότε γιατί δεν υπάρχουν εδώ επιχειρήσεις, εργοστάσια ούτε άλλα κτίρια, γιατί δεν υπάρχουν δρόμου ούτε συγκοινωνία ; Τί μέρος είναι τούτο εδώ χωρίς ανθρώπους και ποιός τέλος πάντων ζει εδώ ; Λίγο πιο πέρα είδα να περπατάει μια ωραία ψιλή γυναίκα με βασιλικά φορέματα κάτω από τα οποία εφαίνοντο τα δάκτυλα των ποδιών. Περπατούσε τόσο ανάλαφρα που από τα πόδια δεν λύγιζε ούτε το χορτάρι. Κοντά της πήγαινε ένας νεαρός που είχε ύψος ως τους ώμους της. Είχε κρυμμένο το πρόσωπό του με τα χέρια του και για κάτι έκλαιγε πολύ και πικρά παρακαλούσε, αλλά για πιο λόγο δεν μπορούσα να ακούσω. Σκέφθηκα ότι είναι ο γιος της και μέσα μου διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν τον λυπάται και δεν του εκπληρώνει το αίτημα. (Σημείωσις : Από όλα φαίνεται ότι αυτός ο νεαρός ήταν άγγελος φύλακας αυτής της νεκρής γυναίκας. Φαίνεται επίσης πόσο ενδιαφέρονται οι άγιοι άγγελοι για εμάς και τις ψυχές μας, αλλά εμείς δεν το βλέπουμε. Παραπέρα φαίνεται και αυτών το αίτημα είναι ανεκπλήρωτο, αν ο θάνατος μας βρει αμαρτωλούς και αμετανόητους).

Όταν αυτοί με πλησίασαν, ο νεαρός έπεσε μπροστά στα πόδια της και άρχισε να την παρακαλεί εντονότερα και να οδύρεται και να της ζητεί κάτι. Εκείνη κάτι του απάντησε, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι. (Σημείωσις : Είχα την ευκαιρία και από άλλες πηγές να γνωρίσω πώς και πόσο πικρά κλαίει ο Άγιος Άγγελος φύλακας, όταν αυτός που του δόθηκε για φύλαξη δεν υπακούει στην αγία Εκκλησία και στην αγία πίστη χάνοντας την ψυχή του για πάντα). Όταν αυτοί με πλησίασαν ήθελα να την ρωτήσω : «Πού βρίσκομαι ;» Την στιγμή εκείνη η γυναίκα αυτή εσταύρωσε τα χέρια στο στήθος, ύψωσε τα μάτια  προς τον ουρανό και είπε : «Κύριε, πού θα πάει αυτή έτσι ;» Εγώ τότε έτρεμα και μόλις τώρα κατάλαβα ότι είχα πεθάνει, ότι η ψυχή μου βρισκόταν στον ουρανό και το σώμα μου έμεινε στη γη. Τότε άρχισα να κλαίω και να οδύρομαι και ακούω φωνή που λέει : «επιστρέψτε την στην γη, για τις αγαθοεργίες του πατέρα της». Άλλη φωνή απάντησε : «βαρέθηκα την αμαρτωλή και διεφθαρμένη ζωή της. Εγώ ήθελα να την εξαφανίσω από προσώπου της γης χωρίς μετάνοια, αλλά με παρεκάλεσε γι΄ αυτήν ο πατέρας της. Δείξτε της το μέρος για το οποίο άξιζε».

Αμέσως βρέθηκα στον άδη. Τότε άρχισαν να έρπουν μέχρι εμένα φοβερά πυρακτωμένα φίδια με μακριές γλώσσες που ξερνούσαν φωτιά και άλλες αποκρουστικές βρωμιές. Η βρώμα ήταν αβάστακτη. Αυτά τα φίδια τυλίχτηκαν γύρω μου και ταυτόχρονα από κάπου παρουσιάστηκαν σκουλήκια χοντρά ίσαμε το δάκτυλο με ουρές που κατέληγαν σε βελόνες και άγκιστρα. Αυτά έμπαιναν σε όλα τα ανοικτά μου μέρη, στα αυτιά, στα μάτια, στη μύτη κλπ. και έτσι με βασάνιζαν και εγώ εκραύγαζα όχι με την φωνή μου. Αλλά εκεί δεν υπήρχε από πουθενά ούτε βοήθεια, ούτε έλεος από κανέναν. Εκεί είδα πώς παρουσιάσθηκε η γυναίκα που πέθανε από άμβλωση και άρχισε να παρακαλεί τον Κύριο για έλεος. Αυτός της απάντησε : «Εσύ στην γη δεν με αναγνώριζες, σκότωνες τα παιδιά στην κοιλιά σου και επί πλέον έλεγες στους ανθρώπους  : Δεν πρέπει να γεννάται παιδιά, τα παιδιά είναι περιττά. Σε μένα δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν περιττά. Σε μένα υπάρχουν τα πάντα και για όλους αρκετά».

Σε μένα ο Κύριος είπε : «Εγώ σου έδωσα την αρρώστια για να μετανοήσεις, αλλά συ με έβριζες ως το τέλος της ζωής και δεν με αναγνώριζες και για τον λόγο αυτό και εγώ δεν σε αναγνωρίζω. Όπως στην γη έζησες χωρίς Θεό, έτσι και εδώ θα ζήσεις !».

Ξαφνικά όλα μεταστράφηκαν και εγώ κάπου πέταξα. Η βρώμα χάθηκε, χάθηκε και ο δυνατός οδυρμός και εγώ ξαφνικά είδα την εκκλησία μου που έπαιζα. Άνοιξε η πύλη και από αυτήν βγήκε ο ιερέας ντυμένος στα άσπρα. Αυτός στεκόταν με σκυμμένο κεφάλι και κάποια φωνή με ερωτά : «Ποιος είναι αυτός ;». Εγώ απάντησα : «Ο ιερέας μας».

«Συ έλεγες ότι είναι χαραμοφάης, αυτός δεν είναι χαραμοφάης αλλά πραγματικός ποιμένας^. δεν είναι μισθοφόρος. Γνώριζε πως αν και είναι κατά τον βαθμό μικρός, συνηθισμένος ιερέας, υπηρετεί εμένα^. μάθε ακόμη και τούτο : Αν δεν σου διαβάσει αυτός την ευχή της εξομολογήσεως, εγώ δεν θα σε συγχωρέσω».

Τότε άρχισα να παρακαλάω : «Κύριε, γύρισέ με στη γη, έχω ένα μικρό γιο».

Ο Κύριος είπε : «Ξέρω ότι έχεις μικρό γιο, είναι κρίμα γι΄ αυτόν».

«Κρίμα», απάντησα εγώ.

Τότε εκείνος αποκρίθηκε : «Εγώ σας λυπούμαι όλους  και τρεις φορές σας λυπούμαι. Όλους σας περιμένω πότε θα ξυπνήσετε από το αμαρτωλό όνειρο, να μετανοήσετε και να έλθετε στον εαυτό σας».

Εδώ πέρα εμφανίσθηκε εκ νέου η Μητέρα του Θεού, η Θεοτόκος, που ενωρίτερα την αποκαλούσα γυναίκα και πήρα το θάρρος να την ρωτήσω : «Υπάρχει εδώ σε σας Παράδεισος ;». Αντί για απάντηση μετά απ΄ αυτές τις λέξεις, ξαναβρέθηκα στην κόλαση, στον Άδη. Τώρα ήταν χειρότερα απ΄ ό,τι την προηγούμενη φορά. Έτρεξαν ολόγυρά μου οι δαίμονες με καταλόγους και μου έδειχναν τα αμαρτήματα μου και εφώναζαν : «Εσύ μας υπηρέτησες, όταν ήσουν στη γη». Άρχισαν να διαβάζουν τα αμαρτήματα μου^. όλα τα έργα μου ήταν γραμμένα με μεγάλα γράμματα και ένιωσα φοβερό φόβο. Από τα στόματά τους έβγαινε φωτιά. Οι δαίμονες με χτυπούσαν στο κεφάλι. Πάνω μου έπεφταν και κολλούσαν πυρακτωμένες σπίθες από φωτιά και με έκαιγαν. Γύρω μου ακούονταν φοβερός θρήνος και κοπετός πολλών ανθρώπων.

Όταν το πυρ εδυνάμωνε έβλεπα τα πάντα γύρω μου. Οι ψυχές είχαν φοβερή όψη^. ήταν σακατεμένες, με τεντωμένους λαιμούς και πρησμένα μάτια^. μου έλεγαν ότι «είσαι συντρόφισσα» (φαίνεται ότι ήταν κομμουνίστριες) και είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις μαζί μας. Όπως εσύ, έτσι και εμείς, όταν ήμασταν στη γη, δεν αναγνωρίζαμε τον Θεό, τον βρίζαμε και κάναμε κάθε κακό, την πορνεία, την υπερηφάνεια και άλλα και ποτέ δεν μετανοήσαμε. Όσοι αμάρτησαν, αλλά μετανόησαν, πήγαιναν στην εκκλησία, προσεύχονταν στον Θεό, ελεούσαν τους πτωχούς και βοηθούσαν όσους βρίσκονταν σε ανάγκη και κακοτυχία, αυτοί εκεί πάνω». (Σημείωσις : δηλαδή στον παράδεισο, τον οποίον αυτοί εδώ δεν ήθελαν ούτε να μνημονεύσουν».

Εγώ φοβήθηκα φοβερά από αυτά τα λόγια, μου φαινόταν ότι ήδη βρισκόμουνα εδώ στον άδη ολόκληρη ζωή και αυτοί μου λένε ότι θα ζήσω μαζί τους αιώνια.

Μετά από αυτό εμφανίσθηκε εκ νέου η Θεοτόκος Μαρία και έγινε φως, οι δαίμονες τράπηκαν σε φυγή και οι ψυχές που εβασανίζοντο στην κόλαση, άρχισαν να φωνάζουν και να την ικετεύουν για έλεος : «Ουράνια Βασίλισσα, μη μας αφήνεις εδώ» ή φώναζαν^. «Καιγόμαστε Κυρία Θεοτόκε και δεν υπάρχει σταγόνα νερό».

Εκείνη έκλαιγε και μέσα από το κλάμα έλεγε : «Όσο ζούσατε στην γη δεν με αναγνωρίζατε και δεν μετανοούσατε για τις αμαρτίες στον Υιό μου και Θεό σας και εγώ τώρα δεν μπορώ να σας βοηθήσω, δεν μπορώ να παραβώ την επιθυμία του Υιού μου και Εκείνος δεν μπορεί την επιθυμία του Πατέρα Του. Βοηθώ μόνο αυτούς για τους οποίους παρακαλούσαν οι συγγενείς και για τους οποίους προσεύχεται η αγία Εκκλησία».

Μετά απ΄ αυτό, εμείς αρχίσαμε να υψωνόμαστε και από κάτω αναδίδονταν δυνατές κραυγές φωνών : «Κυρία Θεοτόκε, μη μας αφήνεις».

Ξανά υπήρχε σκοτάδι και εγώ βρέθηκα στην ίδια πλάκα. Σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος η Θεοτόκος ύψωσε τα μάτια στον ουρανό και άρχισε να προσεύχεται λέγοντας : «Τι να κάνω με αυτήν, που να την βάλω ;». Μια φωνή απάντησε : «Άφησέ της από τα μαλλιά».

Τότε η Θεοτόκος έφυγε ήσυχα, η πόρτα της μισάνοιξε έτσι που πίσω απ΄ αυτήν δεν έβλεπα τίποτα. Κατόπιν επέστρεψε κρατώντας τα μαλλιά μου στα χέρια της και από κάπου εμφανίστηκαν δώδεκα άμαξες χωρίς τροχούς^. εκινούντο σιγά και εγώ τις ακολουθούσα. Η Θεοτόκος μου έδωσε τα μαλλιά, αλλά δεν αντιλήφθηκα εγώ ότι με άγγιξε. Άκουσα μόνο, όταν είπε ότι η δωδέκατη άμαξα δεν έχει πάτο. Φοβόμουν να καθίσω σ΄ αυτήν, αλλά η Θεοτόκος με έσπρωξε στην γη απ΄ αυτήν».

Μετά απ΄ αυτό συνήλθα και ενσυνείδητα καθόμουν και εκοίταζα. Ήταν μιάμιση η ώρα το απόγευμα. Μετά από εκείνο το φως που είδα εκεί, όλα στην γη μου εφαίνοντο άσχημα και δεν μου άρεσε που ήμουν στη γη, αλλά τι να κάνω. Τώρα, είπα μόνη μου στην ψυχή μου : «Πήγαινε στο σώμα». Τότε βρέθηκα πάλι στο νοσοκομείο και επήγαμε στο ψυγείο που εφύλαγαν τα πτώματα. Αυτό ήταν κλειστό, αλλά εγώ μπήκα μέσα, χωρίς εμπόδιο και είδα το νεκρό μου σώμα. Το κεφάλι μου ήταν γυρισμένο λίγο προς τα πλάγια, ενώ η μέση μου πιεζόταν από άλλους νεκρούς. Μόλις η ψυχή μου μπήκε στο σώμα, αμέσως αισθάνθηκα ισχυρό ψύχος. Κάπως απελευθέρωσα την πιεσμένη μέση μου, διπλώθηκα και έσφιξα τα γόνατά μου με τα χέρια. Την στιγμή εκείνη, έβαλαν μέσα το νεκρό σώμα κάποιου ανθρώπου και όταν άναψαν το φως, με είδαν σκυμμένη, ενώ εκείνοι συνήθως βάζουν όλους τους νεκρούς με πρόσωπο προς τα πάνω. Βλέποντας με έτσι οι νοσοκόμοι φοβήθηκαν και από τον φόβο τους σκορπίσθηκαν. Επέστρεψαν με δύο γιατρούς, που αμέσως διέταξαν να ζεσταθεί το μυαλό μου με λάμπες. Στο σώμα μου υπήρχαν οκτώ τομές (μάθαιναν πάν σ΄ αυτό) τρεις στο στήθος και οι υπόλοιπες στην κοιλιά. Δύο ώρες μετά το ζέσταμα του κεφαλιού, άνοιξαν τα μάτια και μόλις μετά από δώδεκα ημέρες εμίλησα.

Το πρωί μου έφεραν πρωϊνό, τηγανίτες με βούτυρο και καφέ (ήταν ημέρα νηστείας) αλλά δεν ήθελα να φάω και τους είπα ότι δεν θα φάω. Οι νοσοκόμοι έφυγαν πάλι και όλοι στο νοσοκομείο άρχισαν να με προσέχουν. Ήλθαν οι γιατροί και με ρώτησαν γιατί δεν θέλω να φάω. Τους απάντησα : «Καθίστε και θα σας διηγηθώ τί είδε η ψυχή μου. Όποιος δεν νηστεύει τις ημέρες της νηστείας, αυτός θα φάγει βρωμερά και σιχαμερά πράγματα. Γι΄ αυτό δεν θα φάω σήμερα, όπως και σ΄ όλες τις νηστείες δεν θα αρτυθώ».

Οι γιατροί από την έκπληξη, τη μια κοκκίνιζαν, την άλλη κιτρίνιζαν και οι ασθενείς με άκουγαν προσεκτικά. Κατόπιν συγκεντρώθηκαν πολλοί γιατροί και εγώ τους είπα ότι τίποτε πλέον δεν με πονάει. Τότε άρχισε να έρχεται σε μένα κόσμος και μάλιστα πολύς και εγώ σε όλους διηγόμουν και έδειχνα τις πληγές. Η αστυνομία άρχισε να διώχνει τον κόσμο και με μετέφεραν σε άλλο νοσοκομείο. Εκεί ανάρρωσα τελείως και παρεκάλεσα τους γιατρούς να μου γιατρέψουν, όσο το δυνατόν ενωρίτερα τις τομές που μου έκαμαν μαθαίνοντας επάνω μου. Τότε με έβαλαν πάλι στο χειρουργικό τραπέζι και, όταν οι γιατροί άνοιξαν την κοιλιά, μου είπαν : «Γιατί χειρούργησαν τελείως υγιή άνθρωπο ;».

Εγώ τότε τους ρώτησα : «Ποιά είναι η αρρώστια μου ;».

Αυτοί μου απάντησαν : «Τα εντόσθια σας είναι υγιή και καθαρά, όπως του παιδιού».

……………. Τους απάντησα : «Ο Κύριος ο Θεός φανέρωσε το έλεός του επάνω σε μένα την αμαρτωλή, για να ζήσω ακόμη και να μαρτυρήσω στους άλλους ό,τι είδα και ό,τι μου συνέβη. Εκείνος ο Κύριος ο Θεός επήρε ό,τι κατεστραμμένο ήταν μέσα μου και μου τα έδωσε υγιή^. σε όλους θα το διηγούμαι, ώσπου να πεθάνω».

Κατόπιν είπα στον γιατρό : «Βλέπεις πως γελαστήκατε ;».

Και εκείνος απάντησε : «τίποτε δεν ήταν υγιές μέσα σου».

«Τι νομίζετε τώρα ;» τον ρώτησα εγώ.

Απάντησε : «Σε αναγέννησε ο Υπέρτατος».

Τότε του απάντησα : «Αν πιστεύετε σ΄ Αυτόν, κάντε τον σταυρό σας και παντρευθήτε στην εκκλησία».

Ο γιατρός κοκκίνησε γιατί ήταν εβραίος. Πρόσθεσα ακόμη : «Γίνου αρεστός στον Κύριο και Θεό».

Κατόπιν άφησα στο νοσοκομείο, κάλεσα τον ιερέα, που ενωρίτερα ενέπαιζα και του έκανα επιθέσεις, αποκαλώντας τον χαραμοφάη. Του διηγήθηκα όλα, όσα μου συνέβησαν, εξομολογήθηκα και μετέλαβα των Αγίων του Χριστού Μυστηρίων. Τον κάλεσα και ευλόγησε το σπίτι μου, γιατί ως τώρα σ΄ αυτό βασίλευε η αμαρτία, η μικρότητα, το μεθύσι, ο εμπαιγμός και η μάχη.

Τώρα εγώ η αμαρτωλή Κλαυδία που είμαι 40 χρονών, με την βοήθεια του Θεού και της Ουράνιας Βασίλισσας, ζω χριστιανικά. Πηγαίνω τακτικά στην Εκκλησία………. Απ΄ όλες τις μεριές του κόσμου με επισκέπτονται άνθρωποι και διηγούμαι σε όλους όσα μου συνέβησαν, είδα  και άκουσα…….

Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος ο Θεός μας ! ………………..

ΠΗΓΗ : ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΑ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ